De laatste dagen van Palmer en Fantje… dag 3
1999 Palmer wordt nogal eens “niet serieus” genomen. D.w.z. hij ziet er niet zo best uit. Hij staat bodemwijd, is overbouwd, heeft een weke rug en een hertenhals. Emiel Voest maakt niet zulke leuke grapjes over zijn uiterlijk en als ik bij de I.S.P.H. kom wordt mij meteen gezegd dat ik beter kan uitkijken naar een ander paard, omdat ik met Palmer de opleiding niet zal kunnen volbrengen…
Maar Palmer blijkt een kanjer van een bijzonder taai soort, ondanks zijn minder fortuinlijke uiterlijk presteert hij boven verwachting. Helaas is hij kreupel op de dag van het examen bij de I.S.P.H., maar toch die 3 jaar hebben we mooi samen beleefd!!
Als ik vanochtend de paarden ga voeren komen za allemaal, zoals gebruikelijk uit de wei de paddock in. Alleen Fantje blijft staan dralen in de wei. “Nou ja”, denk ik, “dan blijft ze daar maar lekker grazen. Dat gaat natuurlijk een stuk makkelijker dan hooi eten met haar slechte gebit.” Op het laatste moment bedenkt ze zich toch, daardoor maak ik speciaal voor haar alle draden nog een keer open en doe ze weer achter haar dicht. Heeft ze toch een beetje extra aandacht, zonder sentimenteel gedoe…
Later staan Fantje en Palmer zij aan zij uit te buiken van de nacht in de wei.
Aan het eind van de middag staat Palmer een beetje raar met zijn hals tegen het hek van de oprit aan. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Toch heb ik het gevoel dat hij mij iets wil duidelijk maken. Ik voel aan zijn hals en het voelt, halverwege in zijn onderhals, nogal hard aan. Hij heeft een aantal keren een slokdarm verstopping gehad en dan voelde zijn hals ook altijd zo aan. Toch heeft hij dat nu niet. Ik wrijf over zijn onderhals en masseer dan met mijn vingers stevig en diep door zijn vacht. Hij blijft een poosje bij mij staan, terwijl ik zo bezig ben. Dan loopt hij naar de ingang van de paddock. Kennelijk was het zo goed.
