Afscheid van Fifa

Het afscheid van Fifa was weer heel anders dan met mijn eigen paarden, maar ook nu: mooi, heel mooi!!

’s Ochtends vroeg komt Hélène met haar vriendin Karin net als ik de paarden kun krachtvoer wil geven. “Zal ik Fifa uit de paddock halen en haar in de schuur laten eten?” vraagt Hélène. “Ja, goed plan.” zeg ik. Hélène kan dan nog fijn wat tijd doorbrengen met Fifa. Ze wil haar graag borstelen, haar nog even voelen en ruiken, gewoon lekker samen zijn nu het nog kan. Hélène knipt een paar vlechtjes uit de manen van Fifa als herinnering. Haar voorpluk vlecht ze al wel, maar knipt ze later af als we bij de slachterij zijn. Het voelt niet goed om dat nu te doen en haar met zo’n gek “kaal” hoofd op pad te laten gaan.

Ondertussen voer ik de paarden hun krachtvoer en loop ik de hooibakken bij langs. Ik heb de afgelopen dagen afgeteld voor de paarden, zodat ze weten wanneer de dag daar is dat Fifa vertrekt. “Vandaag is het dan zo ver.” zeg ik tegen de paarden. Doordat alles toch wat anders gaat dan anders vergeet ik de draad naar de wei dicht te doen. Het is erg onrustig weer, er waait een harde oosten wind. Fifa wordt onrustig in de schuur. Over ruim een half uur gaan we weg. “Je kunt nog even met Fifa gaan lopen als je wilt. Hier in de bak of langs de weg” zeg ik tegen Hélène. “Langs de weg is niet zo’n goed plan, maar ik kan wel naar de bak.” zegt Hélène. Maar Fifa denkt daar heel anders over. “Zal je haar soms nog even terug zetten?” zeg ik. En dat doen we dan. De paarden gaan flink uit hun dak! Ze hollen door de wei en weer terug de paddock in. Keihard rondom de houtwal en hup, weer de wei in. Het is een prachtige voorstelling in de opkomende zon. Dan gaat Fifa niet meer mee de wei in. Ze holt af en toe wel heel hard mee in de paddock, maar blijft tussendoor steeds staan en kijkt Hélène dan van een afstandje recht aan. Uiteindelijk gaan alle paarden de wei in en blijft Fifa in de paddock. Nog steeds kijkt ze naar Hélène, ondanks dat ik heen en weer loop over het erf om de kippen te voeren en de vogeltjes in de tuin, blijft Fifa’s blik onafgebroken op Hélène gericht. Om de paar seconde maakt ze een ja-knikkende beweging. Filmpje kijken

Dan is het tijd. Hélène haalt Fifa op. Ze staat samen met Intrigada hooi te eten. “Ja Intrigada het is tijd.” zeg ik tegen haar. Fifa was in het verleden moeilijk te laden. Daar is voldoende mee getraind, maar Hélène weet niet helemaal zeker wat ze kan verwachten in deze situatie. Het gaat prima. Fifa loopt makkelijk en in 1 streep de trailer op en blijft rustig wachten totdat de stang goed achter haar zit. Inmiddels zijn alle paarden weer in de paddock en is de wei dicht. Ze staan lekker van het hooi te knabbelen en kijken niet op of om, terwijl wij Fifa laden. Als we even later het erf af rijden over de brug de weg op, hinnikt Fifa nog 1 keer naar de andere paarden.

Als we bij slachterij Dik in Stadskanaal zijn is het wachten op de dierenarts van de VWA. Hélène blijft bij Fifa terwijl Karin en ik een kijkje nemen bij de dieren die in de schuur staan en later geslacht zullen worden. Er zijn 2 kleine stierkalfjes, 2 geiten en een shetlander en zo’n 10 paarden die er niet al te best uit zien. Er is rust onder de dieren. De vrouw van de slachterij, ik meen dat ze Henny heet, komt bij ons en we maken een praatje. Al gauw blijkt hoe veel zij, en dat heb ik ook in gesprekken met de werknemers gehoord, van dieren houdt. “Kijk”, zegt ze, “daar kan ik mij echt boos over maken. Zo’n paardje, het dier is 28 jaar oud, op de markt gekocht en waar is de eigenaar? Dat is toch geen stijl??!! Als je een dier aanschaft weet je dat er een dag komt dat hij dood gaat. Daar moet je je verantwoording voor nemen!” Van de meeste paarden kent ze het achterliggende verhaal. Het bevestigd het gevoel dat ik vorige week had, toen ik hier met Palmer en Fantje was, omdat het hun tijd was om te gaan. Deze mensen houden echt heel veel van dieren. Als ik één van de werknemers vraag wat hij met zijn pony zou doen als de tijd daar was, twijfelt hij geen moment. “Die laat ik hier slachten!”

Dan is het zo ver. Hélène wil, net als ik vorige week, met haar paard naar binnen lopen en er bij zijn als Fifa wordt geschoten. Dapper van Hélène en fijn voor Fifa dat ze de steun van Hélène krijgt tot aan het einde aan toe. Fifa loopt makkelijk naar binnen. “Wil je dat ik bij je kom staan?” vraag ik aan Hélène. “Ja, graag.” zegt ze. Het schot klinkt en Fifa ligt op de grond. Hélène blijft nog even bij haar en aait haar over haar mooie witte vacht, totdat ze voelt dat het goed is om te gaan.

Als we later binnen nog wat papierwerk afhandelen, maak ik Henny een compliment over hoe het slachten bij ze verloopt. Ze laat ons een prachtige staart zien. “Van een paard van circus Renz.” zegt ze trots. Ook staat er een embrio van een paard op sterk water en een hartklep. “Dat hebben we een poos gedaan voor een bedrijf in Duitsland.” zegt Henny. “Laatst kwam iemand zijn merrie brengen voor de slacht. De merrie wilde in haar leven nooit drachtig worden. Of wij wilde kijken of we konden zien waarom dat zo was. Zo kunnen we achteraf soms nog antwoorden geven op vragen die mensen hebben.” zegt Henny. Ze doen dit werk met hart en ziel en zijn trots op hun bedrijf dat is wel duidelijk!

We rijden terug. Als we het erf oprijden reageren de paarden niet op onze komst. Ze weten heel goed dat de trailer leeg is. We drinken binnen een kop thee om even op te warmen en na te praten. Wat bij ons alledrie achterblijft is het gevoel dat het heel goed was zo en dat is fijn, heel fijn!

’s Avonds heb ik nog even wats app contact met Hélène. Ik ben benieuwd hoe ze zich voelt. Ze stuurt mij onderstaand bericht:

“Ik voel mij rustig en oké. Ik heb thuis mijn verhaal gedeeld. Dankbaarheid overheerst. Ik vond het echt een fijn afscheid. Bedankt voor je steun en respectvolle liefdevolle aanwezigheid. Voelde heel sterk dat ik zelf het tempo mocht bepalen en de invulling. Dat is fijn om te voelen. Xx”