’s Ochtends vertel ik alle paarden nog een keer dat Bo zo met mij mee gaat om niet meer terug te komen. Ik zeg: “Bo heeft pijn en het gaat maar niet over. Dat is de rede dat ze naar de slager gaat. Ze zal in één keer uit haar lijden worden verlost.” En tegen Bo: “Nog even lieverd. Je hebt nog tijd om van allemaal afscheid te nemen. Over een half uurtje kom ik je ophalen.” De trailer staat al klaar…

Rob en ik zijn al vroeg bij Slagerij Dik in Stadskanaal. Bo staat rustig op de trailer. We lopen mee naar binnen om papieren in orde te maken. “Je wilt er bij zijn als ze geslacht wordt he?” vraagt Hennie, de slagersvrouw. “Ik zal met je mee kijken wat er te zien is.” “Ja, als het mij lukt wil ik dat graag.” zeg ik. “Bo is nu 11 jaar bij mij en eigenlijk was er altijd wel wat met haar. Voor mijn gevoel is ze nooit echt in orde geweest. Ik hoop zo meer duidelijkheid te krijgen.”

Het is tijd. De dieren die vandaag geslacht worden zijn gekeurd door de dierenarts. Bo gaat als eerste. We lopen de slagerij in. Eerst nog langs een paar koeien. Bijzonder dat Bo zo door loopt. Op buitenrit is ze als de dood voor koeien… Het schot klinkt en Bo ligt. Rob en ik zitten nog even bij Bo en aaien haar over haar hals

Ik zal niet al te veel in details vertellen over het slachten. Wat voor mij belangrijk was is dat ik een manier vond om naar Bo’s lichaam te kijken los van Bo. Dat zorgde er voor dat ik uit de emotie kon blijven en helder kon kijken naar wat er met haar aan de hand was. Het scheelde zeker dat ik al eens bij een dissectie van een veulen was geweest. Ik had toen gezien hoe prachtig een lichaam in elkaar zit. Wat ook scheelde was dat Joyce bij mij bleef. We kennen elkaar van een stage die ze bij mij heeft gelopen. Toen werkte ze ook al bij de slagerij. Joyce was er ook bij toen Palmer en Fantje naar de slager gingen.

Toen de huid van Bo’s voorbenen weg was werd duidelijk hoeveel haar rechterbeen had geleden van het opvangen van wat haar linker been niet meer kon. Het linker been was licht van kleur en het rechter been had een roze gloed. Na Bo werden er nog andere paarden geslacht en Hennie liet mij van alles zien hoe het er bij een ander paard uit zag. Het rechter been van Bo was duidelijk verschillend van de andere paarden. Op Bo’s milt zaten donkere vlekjes, op haar darmen zaten her en der roze verkleuringen. Hennie sneed het bij één van de verkleuringen open en aan de binnenkant waren kleine bloedstolsels te zien. Haar hart was op een plek veel groter dan normaal. De lever had kleine witte vlekjes en op één van haar longen zat een kleine tumor… Het werd mij duidelijk waarom er al die tijd geen verbetering in zat bij Bo. Eigenlijk was alles niet in orde…

Ik voel dankbaarheid naar de slagerij die mij de mogelijkheid heeft gegeven om te kijken, naar Joyce, door haar aanwezigheid bleef het hele gebeuren een soort van luchtig. Hennie die mij zo goed heeft laten zien wat normaal was en wat afwijkend door met andere paarden te vergelijken. En vooral dankbaarheid naar Bo, dat ik er bij mocht zijn toen ze geslacht werd. Het voelde intiem. Ook voelde ik mij nederig dat ik Bo zo bloot mocht zien en zij haar aller grootste en verborgen geheimen aan mij prijs gaf.

Share →

12 Responses to Het lichaam van Bo verteld

  1. dinie lubbers schreef:

    Wat moedig van jou Florien .
    En fijn voor Bo dat je haar hebt bijgestaan in alles.

  2. Joyce schreef:

    Hee florien!
    Ik ben blij dat alles duidelijk is en dat je tevreden bent over hoe alles is gegaan
    En als je alles bekijkt was het idd beter voor bo!

    Heel veel sterkte
    Groetjes joyce

  3. Cecilia schreef:

    Indrukwekkend. Een ervaring met inzichten, letterlijk inzage, en vast ook gevoelens. Tot donderdag, Cecilia.

  4. Wesley schreef:

    Jemig Florien, erg dapper dat je er voor hebt kozen om erbij te zijn en je zo te verdiepen in het lichamelijke lijden van Bo. Veel sterkte toegewenst aan jou en je lieve groep paarden!
    Hartelijke groeten,
    Wesley

  5. Lucia schreef:

    Wat fijn dat je tot het laatst Bo hebt begeleid, en dat je nu hebt kunnen zien dat het klopte wat je voelde. Goed hoor!

  6. Stefanie schreef:

    Heel moedig van je. En ook heel warm neergepend. Ik heb al vaker autopsies meegemaakt en begrijp wat je bedoelt dat je dan pas de grootste, verborgen geheimen te weten komt. Soms is het echt frappant te zien hoeveel er mis is aan de binnenkant van een paard, zonder dat je dat aan de buitenkant ziet… Ook heel fijn van de slager dat je er mocht bij zijn, ik kan me (hier in België) geen slachthuis inbeelden die dat zou toestaan…

    Ik heb echter één vraagje: hoe komt het dat je ervoor gekozen hebt om ze naar een slager te doen i.p.v. ze te laten inslapen en achteraf autopsie te doen? Ik worstel namelijk zelf héél vaak met die vraag. Bij mijn ‘golden oldies’ is er ook één merrietje waarvan ik de indruk heb dat ze wat minder levenslust heeft en dan twijfel ik constant: slager of inslapen of nog niets doen, want soms ziet ze er ook weer levendig uit…

    In ieder geval veel sterkte.
    Bo zal je dankbaar zijn.

    • Florien de Graaf schreef:

      Dank je Stefanie voor je reactie!

      Ik heb met Bo laten communiceren. Wat ik al van meer paarden heb “gehoord” is dat ze opzien tegen het door de benen zakken bij het inslapen. Zelf heb ik een paard zien vechten tegen de spuit. Rot gezicht. Maar ik ken ook de goede verhalen dat het heel mooi gaat. De slager is snel en zeker. Belangrijk is dat je achter je keuze staat denk ik.

      Als het je aanspreekt kun je met je merrietje laten communiceren. Mail mij er gerust over!

      Jij ook sterkte met je “golden oldies”!

Laat een reactie achter op Florien de Graaf Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *